Neugasiv sjaj Ravaničke povelje

Idući u korak sa promenama koje je doneo 5 oktobar 2000. godine u opštini Bogatić Skupština je odlučila da promeni datum prosleve i umesto dotadašnjeg 7. avgust 1941. godine, datuma kada je u akciji Mačvanskog partizanskog odreda u Drugom svetskom ratu oslobođen Bogatić, kao Dan opštine proslavlja 10. septembar 1381. godine kada je donešena Ravanička povelja, kojom je knez Lazar Hrebeljanović, svojoj zadužbini, crkvi Voznesenja gospodnjeg darivao posede. Niz toponima pomenutih u Darovnici, manje ili više izmenjenih, danas nesumnjivo potvrđuju činjenicu da područje sadašnje Mačve od tada deli sudbinu Srbije i njene državnosti.
Ovom prilikom, između ostalog promenjen je i grb opštine Bogatić, a za njegovo rešenje poslužio je izgled sličnog uklesanog u kamenu ploču, kojim je Austrougarska carica Marija Terezija odlikovala Crnobarca Vuka Isakovića za zasluge u odbrani carevine. Upravo tu kamenu gromadu čuvaju u drevnom manastiru srpske duhovnosti. Otkrili su je i upotrebili za predloge svojih misaonih ostvarenja, pod budnim okom slikara Dragana Martinovića, jednog od dobitnika Vukove nagrade.
Pomenuti, znameniti mačvanin (Vuk Isaković) je svojim dobročinstvom, kao ktitor večno upisan u bogatu istoriju manastira.
To je Mačvane i dovelo pred kapiju viševekovnog manastira na Fruškoj gori. A kao nepobitan dokaz, služi i mala kapela na brežuljku iznad manastira, zadužbina Vuka Isakovića, koju je uradio počivši akademski slikar Dragan Đuričić iz Bogatića.
Kapela je pretrpela velika oštećenja prilikom NATO bombardovanja.
- Svejedno, činjenice su nedvosmislene. O pomenutom postoji dosta tragova na terenu i danas posle toliko godina. Vlasti su se smenjivale u Srbiji i s tim u vezi Šišatovac i manastir na njemu je preživljavao dobre i loše trenutke. Čini mi se da je dobro svedočanstvo o ovom delu srpske države, kaže ugledni publicista i novinar Miomir Filipović.
Bez sumnje, znameniti vođa srpskih graničara, mačvanin Vuk Isaković, koji je tragao za svojom zvezdom vodiljom je u maloj kapeli više manastira Šišatovac potražio i našao svoj večni mir. On i njegov brat od ujaka Sekula Vitković oko 1740. godine obnovili su staru crkvu, pretvorenu u manastir. Konaci su dovršeni 1807. godine.
Za današnji izgled značajan doprinos svojim dobročinstvom dao je iguman Vićentije Popović.
Tokom okupacije i posle Drugog svetskog rata, manastir je srušen gotovo do temelja, a sve vredno oduzeto i zapaljeno. Nažalost, Srbi su sami digli ruku na svoju svetinju, a u tom rušilačkom činu posebno se isticao Marko Perčin- Kamenjar, partizanski general, kolar iz Grgurevaca, zadužen za uništavanje srpskih svetinja.
Velikim zalaganjem Igumana Pajsija, hram je ponovo obnovljen 1988. godine, a osveštan osam godina kasnije. Doktor sa Hajdelberga, zaljubljenik manastirskog života, iguman Pajsije zakleo se Bogu, ljudima i svom episkopu da će brinuti o ovoj svetinji i to je stalno činio sledeći primere svojih slavnih dedova Nikodima Seležmanovića, igumana manastira Grgeta i Longina Tomića, arhimandrita manastira Beočin.