NAGOVEŠTAJ PREPORODA

Protekle srede, 12. maja, hram u Kasarskim Livadama proslavio je Svetog Vasilija Ostroškog Čudotvorca, velikog iscelitelja i zaštitnika srpskog roda.
Na Svetoj Liturgiji sasluživali su sveštenici iz Crne Gore, eparhije budimljansko-nikšićke: protojerej stavrofor Siniša Janković, paroh zatonsko-brzavski iz namesništva bjelopoljskog i jeromonah Savo Vukajlović iz manastira Đurđevi Stupovi. Verujemo da dolazak ovih duhovnika, s obzirom da su došli po blagoslovu Njegovog Preosveštenstva episkopa budimljansko-nikšićkog Joanikija koji je čuvar ćivota Sv. Vasilija Ostroškog, ima posebnu simboliku koja nagoveštava preporod i donosi dobre vesti za duhovni život ovog hrama i njegovih vernika.
Posle Sv. Liturgije i ophoda oko crkve, usledilo je rezanje slavskog kolača. Ove godine bilo je više od dvadeset svečara.

"Glas Podrinja"

- Svake godine ima mnogo domaćina, a svako daje prilog prema svojim mogućnostima. Na našu hramovnu slavu dolazi veliki broj hodočasnika iz raznih krajeva koji pritiču Sv. Vasiliju, kroz koga je Gospod projavio brojna čuda, kaže protonamesnik Milivoj Pajić, starešina hrama.
Hram Sv. Vasilija obiluje svetinjama. Pored Časnog Krsta Gospodnjeg, u crkvi je svoje mesto našao vozduh Sv. Vasilija iz 1875. godine (platno kojim je lice Sv. Vasilija bilo pokriveno). Ovde su brojne čudotvorne ikone Majke Božje i svetitelja koji su Gospodu ugodili.
Pored hramovne slave, od jubileja koji okupljaju verujuće širom Srbije treba pomenuti Svetosavsku proslavu (27. januar), praznovanje Svetog Pajsija (2. juli), Dane Majke Božje i Svetih Carskih Mučenika Romanovih (poslednja nedelja jula), Čudo Svetog Arhangela Mihaila (19. septembar) i Svetog Mardarija Libertivilkog (12. decembar).

SVETI VASILIJE OSTROŠKI ČUDOTVORAC
Sveti Vasilije Ostroški rođen je 28. decembra 1610. godine u Hercegovini, u selu Mrkonjci, u Popovom polju. Kršten je kao Stojan, a puno svetovno ime i prezime bilo mu je Stojan Jovanović. Rodivši se u izrazito pobožnoj porodici, okrenut postu i molitvi još od najranijih dana, prvu školu hrišćanske vrline naučio je u svom domu. U strahu od danka u krvi, roditelji su Stojana već u dvanaestoj godini poslali u manastir Zavalu u kome je tada igumanovao njegov stric, Serafim. Pod vođstvom strica mladi Stojan je u blizini knjiga i mudrih ljudi brzo upoznao duh Svetog pisma i osnovnih svetskih nauka. Tada se rodila njegova želja da se zamonaši.
Boraveći u manastiru Tvrdoš, u trebinjskom kraju, ljubav prema postu i molitvi krunisana je činom monašenja kada je dobio ime pod kojim će biti poznat – Vasilije. Ime je odabrao kako bi se u svom duhovnom životu koji ga je očekivao ugledao na život i podvige Vasilija Velikog. Nedugo nakon monašenja, Vasilije je stekao đakonski i sveštenički čin.
U manastiru Tvrdoš dobio je zvanje arhimandrita, čime su otpočela njegova brojna putovanja prema centrima pravoslavne vere u svetu – Svetoj Gori i Rusiji, gde se zadržavao i po nekoliko meseci. U tom periodu radio je na popravljanju opustošenih i oronulih hramova, a neretko je obnavljao mnoge narodne škole.
Tokom velikog hodočasničkog putovanja preko Nikšića, manastira Morača, manastira Đurđevi Stupovi i Peći, crkvenim velikodostojnicima i običnom narodu govorio je o stradanju naroda u Hercegovini i agresivnosti turske propagande. Najveći deo vremena proveo je u manastiru Hilandar, nakon čega se vratio u Peć, gde je 1638. godine hirotonisan za mitropolita. Iako je imao nepunih trideset godina, zbog uzvišenosti duha i najsmernijeg života koje jedno duhovno lice može voditi, udostojen je episkopskog čina.

"Glas Podrinja"

Njegov život bio je u stalnoj opasnosti od Turaka. Bio je progonjen, klevetan i od militantnih rimokatoličkih misionara. Bio je svrgavan sa mitropolitskog prestola u Trebinju od strane lažnog episkopa unijate Savatija 1641. godine. Izlagan je bahatostima plemenskih kneževa.
Kao arhijerej živeo je u manastiru Tvrdoš, gde je vernike dodatno utvrđivao u pravoslavlju. Kada su Turci razorili Tvrdoš, Vasilije se preselio u Ostrog. Jedno vreme je proveo u malom selu Pope, potom neko vreme boravio u Milica pećini u Pješivcima, a zatim je prešao u pećinu u Ostroškim Gredama gde je, po predanju, ranije boravio jedan isposnik – starac Isajija i gde se nalazila mala bogomolja.
Upravo iz pećine mudraca Isajije, Vasilije je upravljao mitropolijom gotovo punih petnaest godina. U tom periodu je oko sebe počeo da okuplja i druge monahe. U zaveštanju iz 1666. piše da je mitropolit Vasilije „svojim trudom i imanjem“ samo obnovio, ali ne i osnovao manastir Ostrog, a o delatnosti mitropolita Vasilija za vreme ostroškog službovanja, na osnovu pisane građe, ne zna se mnogo.
U Ostroškoj steni podigao je i ukrasio crkvu Časnog i Životvornog Krsta i naredio da se živopiše. U njegovoj težnji da se Ostroška pećina pretvori u manastir, niko mu nije mogao stati na put, pa je sam nosio kamenje za hram, neprestano se moleći i obavljajući svoje crkvene dužnosti. Svojim radom i stvaranjem došao je u poziciju da njega i crkvenu imovinu štite najveći verski i svetovni vladari tog vremena.
Sveti Vasilije Ostroški napustio je ovaj svet 1671. godine u svojoj ćeliji iznad Ostroške isposnice. Prema legendi, u trenutku prelaska, neobična, nadzemaljska svetlost ispunila je ćeliju. Telo svetog Vasilija monasi su sahranili ispod crkvice Svetog Vavedenja Majke Božije. Slava ovog pustinjaka u narodu već je bila dovoljno velika da bi Turci odmah po njegovoj smrti pronašli njegove kosti i spalili ih na lomači u nadi da će satrti duh pravoslavnog življa.
Po predanju, sedam godina nakon njegove smrti, proigumanu Župskog manastira u san je došao vladika Vasilije sa rečima da ga iskopa iz zemlje. Nisu mu verovali. Tek kada je treći put, došavši mu u san ostavio vatrene tragove po njegovom čelu, kaluđeri su uzeli motike i lopate i, nakon sedam dana provedenih u isposništvu i molitvi, otišli na mesto gde je vladika Vasilije bio zakopan. Njegovo očuvano telo izvađeno je iz zemlje i preneseno u Gornji manastir gde se i danas nalazi, a tokom nemirne istorije svetiteljeve kosti nisu imale mira te su često skrivane i premeštane. Prvi put ispod manastira kraj reke Zete, drugi put u crkvu Presvete Bogorodice pokraj moštiju Svetog Petra Cetinjskog. U proleće iste godine, mošti su vraćene u manastir Ostrog, ali su ubrzo opet skrivene na Cetinju.
Godine 1878. velikom svečanošću obeleženo je vraćanje moštiju u Ostrog, a tada je kovčeg nosio crnogorski knjaz Nikola.
Njegovo netruležno telo je, nakon rastanka sa dušom, postalo riznica Božije blagodati koja isceljuje bolesne stradalnike (ne samo pravoslavne) koji pritiču svetinji sa čvrstom verom i nadom u milost Božju.
Poštovanje pravoslavnog naroda prema ovom svetitelju ogleda se u podizanju velikog broja hramova i crkava u njegovu čast, a 1935. godine u Beogradu otvorena je bolnica koja nosi njegovo ime.
Ime Svetog Vasilija Ostroškog izaziva toliko poštovanje među vernicima, naročito u Crnoj Gori, da se ne izgovara u sedećem položaju, već se obavezno ustane, uz blagi naklon prekrsti i izgovori: „Slava mu i Milost“.