ŠABAČKE PRIČE - JOVAN KNEŽEVIĆ
ŽIVOT UZ ATLETIKU
O Šapcu i Šapčanima, njegovim ulicama i institucijama prošlosti i sadašnjosti, kafanama i boemima, korzou i igrankama, Dudari i Savi, fudbalu i rukometu... pričaju ljudi koji su deo svoje duše ugradili u mozaik kaldrme ove varoši (27)
Sportista u duši, gospodin u stavu, Šapčanin po rođenju... Jovan Knežević je i do današnjih dana ostao dosledan svojim stavovima i ljubavima. Za šabački sport posebno atletiku učinio je mnogo poznatog i nepoznatog, priznatog i nepriznatog što je ovu varoš svrstalo među priznatije na prostorima Srbije i bivše Jugoslavije. Penzionerske dane neumorno i dalje posvećuje atletici, ponekad na insistiranje prijatelja seti se uspeha koje je i sam postigao i kojima je doprineo kao trener, u albume pakuje fotografije nezaborava sa namerom da jednog dana načini monografiju šabačke atletike o kojoj se priča sa poštovanjem.
Rođen u Šapcu 1935. godine, tu je učio i škole, Gimnaziju gde je završio malu maturu pa Srednju veterinarsku a potom studirao na Fakultetu fizičke kulture odnosno DIF u Beogradu. Posle vojnog roka vraća se u rodni grad i počinje da radi u Osnovnoj školi “Sele Jovanović“ a od 1965. pa sve do dvehiljadite kada je otišao u penziju, bio je profesor u šabačkoj Gimnaziji.
Atletikom se počeo baviti još u veterinarskoj školi gde je u generaciji koja je bila različitih uzrasta bilo vrsnih sportista, nastavo je kao junior u beogradskom “Partizanu“ gde je u bacanju diska i kugle bio ekipni prvak Jugoslavije. Uz sve to takmičio se i za svoj Šabac u kome se tada atletika razvijala čemu je najviše doprinosio profesor fizičkog Ljubiša Todorović Ljuši. Bilo je i perioda kada je atletika stagnirala, a obnovu doživljava od 1962. godine kada je Jova Knežević u “Selovoj“ školi napravio atletski poligon jedinstven u Srbiji po dimenzijama, obliku i nameri da se ta sportska grana razvija. Potom Jovan prelazi u Gimnaziju, ponovo stvara uslove za bavljenje atletikom da bi njegovi poznanici kasnije pričali da je šteta što nije više škola promenio možda bi više atletskih stadiona ili staza napravio. Učestvuje i u podizanju Gradskog stadiona 1969/70. godine koji je imao prvu plastičnu stazu u Srbiji, takozvani „rupkor““ i u odnosu na betonske ili terene sa šljakom pružao veće mogućnosti sportistima.
Rođen u Šapcu 1935. godine, tu je učio i škole, Gimnaziju gde je završio malu maturu pa Srednju veterinarsku a potom studirao na Fakultetu fizičke kulture odnosno DIF u Beogradu. Posle vojnog roka vraća se u rodni grad i počinje da radi u Osnovnoj školi “Sele Jovanović“ a od 1965. pa sve do dvehiljadite kada je otišao u penziju, bio je profesor u šabačkoj Gimnaziji.
Atletikom se počeo baviti još u veterinarskoj školi gde je u generaciji koja je bila različitih uzrasta bilo vrsnih sportista, nastavo je kao junior u beogradskom “Partizanu“ gde je u bacanju diska i kugle bio ekipni prvak Jugoslavije. Uz sve to takmičio se i za svoj Šabac u kome se tada atletika razvijala čemu je najviše doprinosio profesor fizičkog Ljubiša Todorović Ljuši. Bilo je i perioda kada je atletika stagnirala, a obnovu doživljava od 1962. godine kada je Jova Knežević u “Selovoj“ školi napravio atletski poligon jedinstven u Srbiji po dimenzijama, obliku i nameri da se ta sportska grana razvija. Potom Jovan prelazi u Gimnaziju, ponovo stvara uslove za bavljenje atletikom da bi njegovi poznanici kasnije pričali da je šteta što nije više škola promenio možda bi više atletskih stadiona ili staza napravio. Učestvuje i u podizanju Gradskog stadiona 1969/70. godine koji je imao prvu plastičnu stazu u Srbiji, takozvani „rupkor““ i u odnosu na betonske ili terene sa šljakom pružao veće mogućnosti sportistima.
Najnoviji broj
18. april 2024.
