OdrŽana promocija Letopisa crkve jaloviČke u vladimiraČkoj biblioteci
Duhovne vrednosti i tragovi najduŽe traju
U četvrtak, 24 decembra, u vladimiračkoj biblioteci, paroh jalovički, protojerej-stavrofor Brana Ilić, je predstavio svoj Letopis crkve jalovičke. U predstavljanju letopisa pomogli su mu doktor Radomir Popović, redovni profesor Teološkog fakulteta i Nikola Živković, profesor istorije. Odlomke iz knjige čitale su Slađana Milenković i Gordana Mandić.
„Duhovne vrednosti i duhovni tragovi najduže traju. Sve drugo, pre ili kasnije, pokriva tama prolaznosti i zaborava.“ Ovako, u predgovoru Letopisa, otpočinje svoje kazivanje dr Radomir Popović. Odajući priznanje Letopisu, kao književnom rodu ali i radnoj obavezi sveštenstva naše crkve, on posredno upućuje i na ulogu koju crkva već vekovima izvršava u našoj istoriji – ulogu u očuvanju srpskoga imena, kako bi to verovatno nazvali tvorci epske poezije. Vođenjem knjiga venčanih, rođenih, krštenih i umrlih, sveštenici pravoslavne crkve su vekovima čuvali sećanje na pretke svakog pojedinca u našem narodu. Beleženjem u Letopis svih važnijih dešavanja u narodnom životu oni su čuvali životnu esenciju trajanja Srba na ovim prostorima. U sadejstvu sa svojom obrazovno i kulturnom ulogom pravoslavlje postaje najsnažnija vertikala srpskog naroda, neizbrisivo urezana u suštinu njegove samospoznaje sebe kao nacije.
„Letopis crkve jalovičke“, koji gotovo četrdeset leta greba rab božiji Brana Ilić, je svedok našeg postojanja na ovim prostorima. On je značajan koliko i naše ime na nadgrobnom kamenu osvetljeno krstom. I ova knjiga je brana zaboravu i alatka za pamćenje. Njena vrednost i jeste u tome. Ona nije istorijska istina očišćena od subjektivnog i mitskog. Ona je jedra od života koji čuva među svojim koricama. Ona nije ni puka književna tvorevina o životu slučajno smeštenom na ova brda. Ona jeste život. I bilo bi, baš zato, dobro da se ova knjiga nađe blizu svakog živog ognjišta. Barem u kraju u kojem i život od zaborava čuva.
„Duhovne vrednosti i duhovni tragovi najduže traju. Sve drugo, pre ili kasnije, pokriva tama prolaznosti i zaborava.“ Ovako, u predgovoru Letopisa, otpočinje svoje kazivanje dr Radomir Popović. Odajući priznanje Letopisu, kao književnom rodu ali i radnoj obavezi sveštenstva naše crkve, on posredno upućuje i na ulogu koju crkva već vekovima izvršava u našoj istoriji – ulogu u očuvanju srpskoga imena, kako bi to verovatno nazvali tvorci epske poezije. Vođenjem knjiga venčanih, rođenih, krštenih i umrlih, sveštenici pravoslavne crkve su vekovima čuvali sećanje na pretke svakog pojedinca u našem narodu. Beleženjem u Letopis svih važnijih dešavanja u narodnom životu oni su čuvali životnu esenciju trajanja Srba na ovim prostorima. U sadejstvu sa svojom obrazovno i kulturnom ulogom pravoslavlje postaje najsnažnija vertikala srpskog naroda, neizbrisivo urezana u suštinu njegove samospoznaje sebe kao nacije.
„Letopis crkve jalovičke“, koji gotovo četrdeset leta greba rab božiji Brana Ilić, je svedok našeg postojanja na ovim prostorima. On je značajan koliko i naše ime na nadgrobnom kamenu osvetljeno krstom. I ova knjiga je brana zaboravu i alatka za pamćenje. Njena vrednost i jeste u tome. Ona nije istorijska istina očišćena od subjektivnog i mitskog. Ona je jedra od života koji čuva među svojim koricama. Ona nije ni puka književna tvorevina o životu slučajno smeštenom na ova brda. Ona jeste život. I bilo bi, baš zato, dobro da se ova knjiga nađe blizu svakog živog ognjišta. Barem u kraju u kojem i život od zaborava čuva.
M.Ć.
Najnoviji broj
18. april 2024.
