SUMNjE I STRAHOVI NA PUTU KA ISTINI
ROMAN O APOKRIFU
U knjižari Kulturnog centra, predstavljen je “Roman o apokrifu“ Mikice Ilića, koji je prošle godine proglašen za najbolji neobjavljeni roman Izdavačke kuće “Arte“ iz Beograda.
Iako kriptoroman, koji podrazumeva dešifrovanje kodova i veće intelektualno angažovanje u percepciji i razumevanju, nipošto nije namenjen malobrojnoj publici, jer su poruke univerzalne, a egzistencijalni pogledi na čoveka i prodor u njegov unutarnji svet, na društvo i međuljudske odnose, jasni su i prepoznatljivi svima.
U simboličkoj prstenastoj kompoziciji, biblijsko-istorijskom umetničkom okviru i poetičkim diskursima, sadržanim u refleksivnim pasažima, monolozima, dijalozima i opisima, pozivajući se na Žida, Dostojevskog, Kjerkegora, Ničea, Konfučija..., autor u sedam poglavlja predočava čitaocima ljudsku potragu za odgovorima i težnju da spozna Istinu, koja nudi spasenje duha, samim tim i čoveka, nagriženog sumnjom, usamljenog zbog svojih strahova i slabosti, koje nosi kao „žalac u mesu“.
- Roman govoti o prvim decenijama hrišćanstva kroz likove apostola Petra, Pavla, Jakova i Tome, kapetana Kornilija, Marije Magdalene... Pokušao sam da dočaram atmosferu Rima, Jerusalima, Efesa, Korinta, Peloponeza, Indije..., u vreme kada je hrišćanstvo bilo u začetku. Interesovalo me je da li su prvi apostoli koji su širili Reč bili svesni težine tereta koji nose, pokušao sam da dočaram njihove nedoumice i sumnje, ljudske slabosti i neosetno rađanje vere. To je, kako je jedan teolog primetio, roman o Logosu u odsustvu, rekao je autor.
Svojom književnom vrednošću i umetničkim kvalitetima, “Roman o apokrifu“ u potpunosti zadovoljava intelektualnu, estetsku i emocionalnu čitalačku svest.
Mikica Ilić rođen je 1972. godine u Sremskoj Mitrovici. Diplomirao je na Pravnom fakultetu Beogradskog univerziteta i apsolvirao na Bogoslovskom institutu Srpske pravoslavne crkve. Piše pripovetke, novele, romane, kratke priče, eseje, satiru i radio-drame. Član je Udruženja književnika Srbije. Sarađuje u četrdesetak književnih, bogoslovskih, naučnih i drugih časopisa, u kojima je objavio preko 120 tekstova. Do sada je objavio knjige: Zapadno-istočni divan (2003), Selo Bosut u Sremu (2012) i Lavirint bez izlaza (2014). Dobitnik je više književnih priznanja.
“Široka erudicija i kompleksnost romaneskne priče na svim strukturnim nivoima, u umetničkom postupku oblikovanja likova, kompozicionoj motivaciji, naraciji, usklađenosti sa tematsko-problemskom pripovednom građom i misaono-emocionalnim slojem, uz korišćenje scijentističkog metoda čini ovaj roman umetničkim biserom postmodernističke proze“.
(Iz recenzije)
Iako kriptoroman, koji podrazumeva dešifrovanje kodova i veće intelektualno angažovanje u percepciji i razumevanju, nipošto nije namenjen malobrojnoj publici, jer su poruke univerzalne, a egzistencijalni pogledi na čoveka i prodor u njegov unutarnji svet, na društvo i međuljudske odnose, jasni su i prepoznatljivi svima.
U simboličkoj prstenastoj kompoziciji, biblijsko-istorijskom umetničkom okviru i poetičkim diskursima, sadržanim u refleksivnim pasažima, monolozima, dijalozima i opisima, pozivajući se na Žida, Dostojevskog, Kjerkegora, Ničea, Konfučija..., autor u sedam poglavlja predočava čitaocima ljudsku potragu za odgovorima i težnju da spozna Istinu, koja nudi spasenje duha, samim tim i čoveka, nagriženog sumnjom, usamljenog zbog svojih strahova i slabosti, koje nosi kao „žalac u mesu“.
- Roman govoti o prvim decenijama hrišćanstva kroz likove apostola Petra, Pavla, Jakova i Tome, kapetana Kornilija, Marije Magdalene... Pokušao sam da dočaram atmosferu Rima, Jerusalima, Efesa, Korinta, Peloponeza, Indije..., u vreme kada je hrišćanstvo bilo u začetku. Interesovalo me je da li su prvi apostoli koji su širili Reč bili svesni težine tereta koji nose, pokušao sam da dočaram njihove nedoumice i sumnje, ljudske slabosti i neosetno rađanje vere. To je, kako je jedan teolog primetio, roman o Logosu u odsustvu, rekao je autor.
Svojom književnom vrednošću i umetničkim kvalitetima, “Roman o apokrifu“ u potpunosti zadovoljava intelektualnu, estetsku i emocionalnu čitalačku svest.
Mikica Ilić rođen je 1972. godine u Sremskoj Mitrovici. Diplomirao je na Pravnom fakultetu Beogradskog univerziteta i apsolvirao na Bogoslovskom institutu Srpske pravoslavne crkve. Piše pripovetke, novele, romane, kratke priče, eseje, satiru i radio-drame. Član je Udruženja književnika Srbije. Sarađuje u četrdesetak književnih, bogoslovskih, naučnih i drugih časopisa, u kojima je objavio preko 120 tekstova. Do sada je objavio knjige: Zapadno-istočni divan (2003), Selo Bosut u Sremu (2012) i Lavirint bez izlaza (2014). Dobitnik je više književnih priznanja.
“Široka erudicija i kompleksnost romaneskne priče na svim strukturnim nivoima, u umetničkom postupku oblikovanja likova, kompozicionoj motivaciji, naraciji, usklađenosti sa tematsko-problemskom pripovednom građom i misaono-emocionalnim slojem, uz korišćenje scijentističkog metoda čini ovaj roman umetničkim biserom postmodernističke proze“.
(Iz recenzije)
M.F.
Najnoviji broj
30. april 2025.
