„ČETIRI SUZE LAZAROVE“ RASPLAKALE PUBLIKU U ŠABAČKOM POZORIŠTU
SRPSKE MUKE I JADI
Ličnu dramu srpskog seljaka u vihoru Prvog svetskog rata sa svim čemerom i jadom na Veliku scenu „Ljubiša Jovanović“ Šabačkog pozorišta prošlog petka doneo je glumac Siniša Maksimović. Monodrama „Četiri suze Lazarove“ rađena po tekstu Zorana Mijaljevića, a u Maksimovićevoj režiji, prati gorku sudbinu Lazara Tešića.
Idilični seoski život porodice prekida Prvi svetski rat u kome kroz golgotu vojničkog života prolaze Lazar i njegova tri sina Jovan, Đorđije i Vuk. Razdvojeni ratnim neprilikama, pored povremenog sretanja na bojištima, preživeće Lazar i ranjavanje u kome je ostao bez leve ruke i mukotrpno povlačenje preko Albanije sve zarad nade da će se porodica po završetku rata ponovo okupiti. Smrt voljene supruge Ljubice, poslednji dani sina Đorđija i iznenadna smrt najstarijeg Jovana pogodiće ga kao grom iz vedra neba. Ipak, nada u povratak najmlađeg Vuka sa bojišta ostaje. Nada koja polako gasne sa prvim zlim slutnjama izvučenim iz neizgovorenih reči Vukovog preživelog saborca. I dok proklinje sudbinu tražeći odgovor od Boga za svoja sagrešenja među kamenim spomenicima gde su pokopana samo tri tela najmilijih uz avionske zvuke nadolazećeg novog ratnog talasa izdaje ga snaga.
Dok se spuštaju poslednje senke pozorišne scene praćene suzama prisutnih ostaje gorak ukus naših muka i jada sagledanih kroz vizuru autora teksta Zorana Mijaljevića i idejnog tvorca i glavnog aktera monodrame Siniše Maksimovića koji je i ovoga puta uspeo da na način svojstven samo njemu prodre do srca i duše pozorišne publike.
Idilični seoski život porodice prekida Prvi svetski rat u kome kroz golgotu vojničkog života prolaze Lazar i njegova tri sina Jovan, Đorđije i Vuk. Razdvojeni ratnim neprilikama, pored povremenog sretanja na bojištima, preživeće Lazar i ranjavanje u kome je ostao bez leve ruke i mukotrpno povlačenje preko Albanije sve zarad nade da će se porodica po završetku rata ponovo okupiti. Smrt voljene supruge Ljubice, poslednji dani sina Đorđija i iznenadna smrt najstarijeg Jovana pogodiće ga kao grom iz vedra neba. Ipak, nada u povratak najmlađeg Vuka sa bojišta ostaje. Nada koja polako gasne sa prvim zlim slutnjama izvučenim iz neizgovorenih reči Vukovog preživelog saborca. I dok proklinje sudbinu tražeći odgovor od Boga za svoja sagrešenja među kamenim spomenicima gde su pokopana samo tri tela najmilijih uz avionske zvuke nadolazećeg novog ratnog talasa izdaje ga snaga.
Dok se spuštaju poslednje senke pozorišne scene praćene suzama prisutnih ostaje gorak ukus naših muka i jada sagledanih kroz vizuru autora teksta Zorana Mijaljevića i idejnog tvorca i glavnog aktera monodrame Siniše Maksimovića koji je i ovoga puta uspeo da na način svojstven samo njemu prodre do srca i duše pozorišne publike.
O. G.
Najnoviji broj
11. april 2024.
