ŽIVOTNO SPORTSKA PRIČA
IZMEĐU POŠTE I BUBAMARE
Bogoljub Matić poznatiji kao Boća živi sa suprugom Milenom u ulici Branimira Ćosića i slovi za zaljubljenika u najlepšu sporednu stvar na svetu koju je uklapao sa radom u pošti gde je bio inženjer PTT saobraćaja i radio kao kontrolor. Počeo je kao čuvar, pa šalterski ranik da bi po završetku više škole postao kontrolor.
- Sa suprugom sam izrodio dve kćeri Svetlanu i Slavicu i dičim se unučićima koji sa roditeljima žive u Novom Sadu, Aleksom koji poput dede voli fudbal i trenira već osam godina u ekipi Bistrica gde je standardni prvotimac. Od druge ćerke Slavice imam prvačića Sonju koja bi opet u glumačke vode, ponosi se deda Boća.
Fudbal je druga strana medalje, i ljubav i strast. Rođen u Pomijači podno Cera 1947. godine sadašnji penzioner je igrao za školske ekipe a, potom prešao i u Mačvu u mlađe omladince ali kod Baće Jurišića i Ćela Vilotića igrali su oni koji imaju više ocene a, ne samo jurcaju za loptom. Potom prelazi u Radnički kod profesora Kiša. Godine 1967. osniva klub Omladinac, na kratko prekida zbog služenja vojnog roka ali i tamo uz zvučna imena ima ekipu koja je pobeđivala sve u Gornjem Milanovcu i Čačku.
- Potom dolazi trenerska karijera i knjižica sa brojem 0055. Od Omladinca nižu se Zanatlija a, postajem i fudbalski sudija. Brzom dižem ruke od suđenja i nastavljam trenersku karijeru preuzimanjem Karađorđa u vreme kad su braća Vujović iz Splita bili u Šapcu u vojsci i pamtim da su Ševarice ušle u viši rang. Sledi ljubav ka Grušiću i period koji nezaboravljam koji se tek bio uključio u opštinsku ligu.
Tu se zatvara knjiga uporednog trajanja zaljubljenika bez mere. Mirne penzionerske dane uz porodicu deli opet sa fudbalom bez kojeg ne ume živeti, kaže za kraj popularni Boća iz dana rada u Pošti.
Sve svoje nade Boća polaže u unuka Aleksu koji obećava puno i ima gen izražen i za više uspehe. Ipak zdravlje stavlja u prvi plan a, ostalo baš kao i svoju priču odredi viša sila, zaključuje ljubimac života iznad svega.
Kaže da je zahvaljujući fudbalu pretrčao sva igrališta od Ljubovije i Uba, Osečine, Krupnja, celu Mačvu i Jadar a, pikao “bubamaru“ u Metliću, Tekerišu, Krnulama i tako redom do nezaboravnog Grušića.
- Sa suprugom sam izrodio dve kćeri Svetlanu i Slavicu i dičim se unučićima koji sa roditeljima žive u Novom Sadu, Aleksom koji poput dede voli fudbal i trenira već osam godina u ekipi Bistrica gde je standardni prvotimac. Od druge ćerke Slavice imam prvačića Sonju koja bi opet u glumačke vode, ponosi se deda Boća.
Fudbal je druga strana medalje, i ljubav i strast. Rođen u Pomijači podno Cera 1947. godine sadašnji penzioner je igrao za školske ekipe a, potom prešao i u Mačvu u mlađe omladince ali kod Baće Jurišića i Ćela Vilotića igrali su oni koji imaju više ocene a, ne samo jurcaju za loptom. Potom prelazi u Radnički kod profesora Kiša. Godine 1967. osniva klub Omladinac, na kratko prekida zbog služenja vojnog roka ali i tamo uz zvučna imena ima ekipu koja je pobeđivala sve u Gornjem Milanovcu i Čačku.
- Potom dolazi trenerska karijera i knjižica sa brojem 0055. Od Omladinca nižu se Zanatlija a, postajem i fudbalski sudija. Brzom dižem ruke od suđenja i nastavljam trenersku karijeru preuzimanjem Karađorđa u vreme kad su braća Vujović iz Splita bili u Šapcu u vojsci i pamtim da su Ševarice ušle u viši rang. Sledi ljubav ka Grušiću i period koji nezaboravljam koji se tek bio uključio u opštinsku ligu.
Tu se zatvara knjiga uporednog trajanja zaljubljenika bez mere. Mirne penzionerske dane uz porodicu deli opet sa fudbalom bez kojeg ne ume živeti, kaže za kraj popularni Boća iz dana rada u Pošti.
Sve svoje nade Boća polaže u unuka Aleksu koji obećava puno i ima gen izražen i za više uspehe. Ipak zdravlje stavlja u prvi plan a, ostalo baš kao i svoju priču odredi viša sila, zaključuje ljubimac života iznad svega.
Kaže da je zahvaljujući fudbalu pretrčao sva igrališta od Ljubovije i Uba, Osečine, Krupnja, celu Mačvu i Jadar a, pikao “bubamaru“ u Metliću, Tekerišu, Krnulama i tako redom do nezaboravnog Grušića.
S.K.
Najnoviji broj
25. april 2024.
