SEĆANjA NA STARI ŠABAC
TRAGANjA ZA ŠABAČKIM FOTO-REPORTERIMA
U mojem višegodišnjem istraživanju svega onog što je vezano za grad Šabac postoji jedan segment koji je za mene posebno interesantan. To su ljudi koji su se bavili fotografskim poslom u Šapcu ili su bili foto amateri. Da nije bilo tih Šapčana i fotografija koje su ostale iza njih, teško da bih se i ja bavio tim poslom jer svaka njihova fotografija postala deo istorije ovoga grada. Fotografisali su u različitim vremenskim periodima i tako stvarali foto storiju Šapca. Svaka fotografija ima svoju ,priču i starost. Što je starija sve je vrednija za sadašnja i kasnija istraživanja.Ovom prilikom predstaviću vam jednog mladog Šapčanina koji je bio zaljubljenik u fotografiju.
Njegove životne želje da za sobom ostavi više fotografija, nažalost, nisu mu se ispunile jer je umro mlad na samom početku svoje fotografske karijere.Ta nesrećna okolnost otežala mi je da dođem do više podataka o njemu i njegovom fotografskom radu. Fotografski zanat izučio je kod starog šabačkog fotografa Jovana J. Erića. Bolovao je od TBC što je bio uzrok njegove prerane smrti. Moram da napomenem da je u Šapcu između dva svetska rata harala tuberkuloza koja je u to doba bila neizlečiva bolest sve do 1943. godine kada je otkriven streptomicin. Tu tešku bolest zvali su jeftika. Do tog vremena u Šapcu govorilo se: „Ko oboli od jeftike u proleće, kraj mu je u jesen, a ko oboli u jesen odlazi u proleće“. Ovaj tekst pišem iz pieteta prema mladim zaljubljenicima u fotografiju toga vremena.
Dva mlada Šapčanina učili su fotografski zanat kod fotografa Jovana Erića što nije slučajnost jer on je bio veoma human čovek, jedan od osnivača i predsednik ,,Prvog humanitarnog društva za pomaganje najsiromašnije dece“ u Šapcu 1929. godine i odličan fotograf u vreme između dva svetska rata.
Prvi trag o mladom šabačkom fotografu Jovanu Jovanoviću pronašao sam na jednom spomeniku na Kamičkom groblju u Šapcu. Trebalo je da prođe skoro dvadeset godina da bih došao do sledećeg podatka koji mi je omogućio nastavak daljeg traganja. Znajući da prikupljam sve podatke koji su vezani za Šabac, jedan od mojih saradnika van Šapca poslao mi je nekoliko primeraka starih novina ,,Ilustrovani list“ iz 1921. godine koji je u Beogradu izlazio između dva svetska rata. U to vreme šabačke novine nisu objavljivale fotografije dok je beogradski ,, Ilustrovani list“ objavljivao velike i veoma kvalitetne fotografije što je opravdavalo njegov naziv. Na stranicama novina pronašao sam desetak interesantnih fotografija i kratkih tekstova koje su poslala dvojica šabačkih fotografa koji su kao foto reporteri izveštavali o događajima u Šapcu. Bili su to fotografi Jovan J. Erić i mladi Jovan M. Jovanović, sin zlatara Mihajla i Milice od koga sam do tada imao samo podatke sa spomenika. Stupio sam u kontakt sa članovima porodice Jovanović koji su se pre nekoliko decenija odselili iz Šapca, a koje sam poznavao još iz svog detinjstva. Putem interneta dobio sam od njih fotografije i podatke o njihovom bliskom rođaku Jovanu M. Jovanoviću i tako sklapam njegov mozaik života.
Jovanov mlađi rođeni brat Stanislav u Šapcu poznanatiji kao Stanko Ćuran bio je stari predratni ,,Sokolac“ i atletičar (1908 ““ 1955) čijih su svih petoro dece Mihajlo, Jovan, Marija, Milica i Dušanka u Šapcu bili sportisti sedamdesetih godina. Posebno sinovi Mihajlo i Jovan koji su bili poznati atletičari u DTV ,,Partizan“ Šabac. Zahvaljujem im se na pruženim podacima i fotografijama iz njihovog porodičnog albuma sa nadom i željom da objavim tekst o toj staroj specifičnoj šabačkoj porodici.
Sa svojim majstorom fotografom Jovanom J. Erićem Jovan M. Jovanović očito je bio najmlađi šabački foto reporter ali nažalost njegovo izveštavanje u beogradskom ,,Ilustrovanom listu“ prekinuto je njegovom ranom smrću 1925. godine. Jedini tragovi o njegovom kratkom fotografskom radu ostali su na stranicama starih beogradskih novina koje još nisu sve istražene. Njegovi roditelji kojima je on bio prvo dete, svesni težine njegove tada neizlečive bolesti, pružili su mu mogućnost izučavanja fotografskog zanata i nabavili fotografski aparat koji 1920. godine nije bio svakom lako dostupan. Trebaće puno vremena da se pronađu i druge fotografije koje je snimio Jovan Jovanović. Ovo je tipičan primer dugotrajnog istraživanja koje počinje od teksta sa starog spomenika, traga se za novim podacima i nikada se ne zna krajnji rezultat. U tome i jeste draž istraživačkog novinarstva. Tragajte novinari!
Devet godina kasnije 1934. godine fotograf Jovan J.Erić obučio je novog mladog fotografa koji je bolovao od iste bolesti kao i Jovan Jovanović. Njegov život je bio takođe kratak ali mnogo dramatičniji od kolege Jovanovića. Bio je to Dragoljub M. Nikolić koji je svoj kratki život posvetio fotografiji u vreme od 1921. do 1941. godine. Njegov životni put opisaću vam drugom prilikom.
Njegove životne želje da za sobom ostavi više fotografija, nažalost, nisu mu se ispunile jer je umro mlad na samom početku svoje fotografske karijere.Ta nesrećna okolnost otežala mi je da dođem do više podataka o njemu i njegovom fotografskom radu. Fotografski zanat izučio je kod starog šabačkog fotografa Jovana J. Erića. Bolovao je od TBC što je bio uzrok njegove prerane smrti. Moram da napomenem da je u Šapcu između dva svetska rata harala tuberkuloza koja je u to doba bila neizlečiva bolest sve do 1943. godine kada je otkriven streptomicin. Tu tešku bolest zvali su jeftika. Do tog vremena u Šapcu govorilo se: „Ko oboli od jeftike u proleće, kraj mu je u jesen, a ko oboli u jesen odlazi u proleće“. Ovaj tekst pišem iz pieteta prema mladim zaljubljenicima u fotografiju toga vremena.
Dva mlada Šapčanina učili su fotografski zanat kod fotografa Jovana Erića što nije slučajnost jer on je bio veoma human čovek, jedan od osnivača i predsednik ,,Prvog humanitarnog društva za pomaganje najsiromašnije dece“ u Šapcu 1929. godine i odličan fotograf u vreme između dva svetska rata.
Prvi trag o mladom šabačkom fotografu Jovanu Jovanoviću pronašao sam na jednom spomeniku na Kamičkom groblju u Šapcu. Trebalo je da prođe skoro dvadeset godina da bih došao do sledećeg podatka koji mi je omogućio nastavak daljeg traganja. Znajući da prikupljam sve podatke koji su vezani za Šabac, jedan od mojih saradnika van Šapca poslao mi je nekoliko primeraka starih novina ,,Ilustrovani list“ iz 1921. godine koji je u Beogradu izlazio između dva svetska rata. U to vreme šabačke novine nisu objavljivale fotografije dok je beogradski ,, Ilustrovani list“ objavljivao velike i veoma kvalitetne fotografije što je opravdavalo njegov naziv. Na stranicama novina pronašao sam desetak interesantnih fotografija i kratkih tekstova koje su poslala dvojica šabačkih fotografa koji su kao foto reporteri izveštavali o događajima u Šapcu. Bili su to fotografi Jovan J. Erić i mladi Jovan M. Jovanović, sin zlatara Mihajla i Milice od koga sam do tada imao samo podatke sa spomenika. Stupio sam u kontakt sa članovima porodice Jovanović koji su se pre nekoliko decenija odselili iz Šapca, a koje sam poznavao još iz svog detinjstva. Putem interneta dobio sam od njih fotografije i podatke o njihovom bliskom rođaku Jovanu M. Jovanoviću i tako sklapam njegov mozaik života.
Jovanov mlađi rođeni brat Stanislav u Šapcu poznanatiji kao Stanko Ćuran bio je stari predratni ,,Sokolac“ i atletičar (1908 ““ 1955) čijih su svih petoro dece Mihajlo, Jovan, Marija, Milica i Dušanka u Šapcu bili sportisti sedamdesetih godina. Posebno sinovi Mihajlo i Jovan koji su bili poznati atletičari u DTV ,,Partizan“ Šabac. Zahvaljujem im se na pruženim podacima i fotografijama iz njihovog porodičnog albuma sa nadom i željom da objavim tekst o toj staroj specifičnoj šabačkoj porodici.
Sa svojim majstorom fotografom Jovanom J. Erićem Jovan M. Jovanović očito je bio najmlađi šabački foto reporter ali nažalost njegovo izveštavanje u beogradskom ,,Ilustrovanom listu“ prekinuto je njegovom ranom smrću 1925. godine. Jedini tragovi o njegovom kratkom fotografskom radu ostali su na stranicama starih beogradskih novina koje još nisu sve istražene. Njegovi roditelji kojima je on bio prvo dete, svesni težine njegove tada neizlečive bolesti, pružili su mu mogućnost izučavanja fotografskog zanata i nabavili fotografski aparat koji 1920. godine nije bio svakom lako dostupan. Trebaće puno vremena da se pronađu i druge fotografije koje je snimio Jovan Jovanović. Ovo je tipičan primer dugotrajnog istraživanja koje počinje od teksta sa starog spomenika, traga se za novim podacima i nikada se ne zna krajnji rezultat. U tome i jeste draž istraživačkog novinarstva. Tragajte novinari!
Devet godina kasnije 1934. godine fotograf Jovan J.Erić obučio je novog mladog fotografa koji je bolovao od iste bolesti kao i Jovan Jovanović. Njegov život je bio takođe kratak ali mnogo dramatičniji od kolege Jovanovića. Bio je to Dragoljub M. Nikolić koji je svoj kratki život posvetio fotografiji u vreme od 1921. do 1941. godine. Njegov životni put opisaću vam drugom prilikom.
Najnoviji broj
9. maj 2024.
