Zlatna rukavica sa pečatom JNA

Služenje vojnog roka u Jugoslovenskoj narodnoj armiji (JNA) bilo je obaveza svakog vojno sposobnog muškarca na teritoriji cele Jugoslavije tokom svih godina njenog trajanja. Na samom početku „armijsko“ je trajalo tri godine, a kome je dodeljen rod mornarice i punih pet. Nakon završene obuke ostajalo je mnogo slobodnog vremena koje su vojnici ispunjavali na različite načine. Sport je bio jedan od njih, a boks posebno negovana veština. Najuspešnije godine beogradskog „Partizana“ bile su one u kojoj je tim formiran iz pripadnika JNA. Ovaj klub je organizovao i trenere, uvek spremne da afirmišu boks i pronađu velike talente. Harali su crno-beli Jugoslavijom, a prvu ekipu su činili bokseri iz Armije (Jozić, Galić, Pavlić).

Svearmijski bokserski šampionati bili su izuzetno kvalitetni, ali i zahtevni. Značaj im je davao i Bokserski savez Jugoslavije. Onaj ko osvoji titulu šampiona imao je pravo nastupa na finalnom nadmetanju Pojedinačnog prvenstva Jugoslavije zajedno sa republičkim šampionima i najboljim bokserima Beograda. Neki od takmičara su vojni rok započeli kao bokseri, drugi su prve korake u plemenitoj veštini napravili tokom odsluženja u JNA, a iz armije su stigli i vrhunski bokseri, kasniji reprezentativci: Redli, Toma Hladni, Milojević, Bartulović...

Mile Rakin u opremi reprezentacije Srbije

Šabački boks je afirmisan i kroz armijska takmičenja, a grad je iznedrio dva šampiona i jednog svearmisjkog vicešampiona Jugoslavije. Prvi veliki uspeh ostvario je Rajko Jovanović Rajkić, bokser šabačkog kluba koji je 1948. godine ovenčan titulom svearmijskog šampiona u lakoj kategoriji. Dve godine kasnije na tron se popeo Mile Rakin. Takođe bokser šabačkog Podrinja, kasnije Mačve, nastupao je u velter kategoriji. Treće značajno boksersko postignuće šabačkih vojnika delo je Pavla Jagerovića, odnosno Paje Jagera. On je bio na korak od titule u srednjoj kategoriji, međutim u finalu je poražen od Sendija iz Subotice. Koliko je bilo teško doći do završnice i titule svedoči podatak da je do mesta u finalu Jager morao da pobedi devet rivala, a poražen je tek u desetom meču.

Uspesi u armiji šabačke boksere su učinili još poznatijim u celoj državi, te su miljenici Šapčana imali simpatije ljubitelja boksa čitave „Juge“. Šta se dogodilo kasnije, kada su razdužili uniforme...

Rajko Jovanović je značajno ime šabačkog boksa, ali i važna ličnost u istoriji boksa u Osijeku. Nastupao je za Mačvu, a potom je prešao u Osijek gde je najpre nastupao kao takmičar, a potom ostao da radi kao trener sa nadama slavonskog ringa. Iznedrio je plejadu odličnih boksera iz ovog grada.
Mile Rakin je boksovao za Mačvu u drugoj ligi, a potom ga angažuje prvoligaš, pančevački Dinamo. Jedan od najkvalitetnijih klubova Jugoslavije se u značajnoj meri oslanjao na Rakinog, a on je postao i reprezentativac Srbije.

Pavle Jagerović je karijeru započeo u Šapcu i tu je i završio početkom šestedesetih godina. Ostao je upamćen kao bokser snažnog udarca, nokauter, a u karijeri je imao više od stotinu pobeda nokautom.
Od samog početka JNA boks je negovan, a Svearmijska prvenstva su bila važna i popularna, međutim nije ovo takmičenje dočekalo kraj šeste decenije prošlog veka. Mnogima od vojnika koji su pretrpeli nokaut konstatovano je umanjenje radne sposobnosti, zbog čega je vojska morala da plaća odštetu. U jednom trenutku su izdaci postali preveliki i doneta je odluka da se Svearmijska nadmetanja prekinu kao previše rizična i na koncu neisplativa.